...en begon vol goede moed te mengen en schilderen.

Na de eerste laag wilde ik even stoppen om niet teveel door te draven maar dat mislukte natuurlijk jammerlijk. Dan zag ik dit, dan zag ik dat.....en het werd een steeds grotere knoeiboel. 

Maar toen ik de volgende ochtend ging kijken was ik enorm verbaasd over hoe goed hij toch eigenlijk uitpakte. Behalve de schaduw onder de pompoen. Ik had gehoopt met zout een mooi effect te krijgen maar in plaats daarvan was het één grote zwarte massa geworden. 

Door de verf er weer zo goed als af te wassen, wat meer kleur er op aan te brengen en te spetteren met witte bleedproof van Dr. PH. Martins was het al niet meer zo lelijk.

Het grootste wauw gevoel kreeg ik echter toen ik de foto's ging maken. Het is raar, maar door de lens van de fotocamera, of de telefoon, kijk je er ineens weer anders tegen aan; lijken de kleuren meer tot leven te komen en zie je ineens meer dimensie in je werk terwijl het eerst nog heel plat leek.